Pamiętasz o najważniejszym...?

Witajcie po dość długiej przerwie.
Dziś będzie inaczej niż zwykle, to co napiszę będzie bardzo osobiste ale chcę to napisać bo to bardzo ważne. Sama nigdzie o tym nie czytałam, może po prostu nie miałam szczęśćia znaleźć takiego wpisu nigdzie. Może komuś się przyda to co napiszę a jak nie to trudno ;)

Ale zacznę od początku. Gdzie byliśmy jak nas nie było?
W sumie to nigdzie ;)
Jak co roku zrobiliśmy sobie wakacyjną przerwę bo jak jest gorąco na dworze to się nie chce siedzieć i wymyślać zajęć stolikowych a tym bardziej ich realizować. Oli bawiła się na dworze, Mieszko znalazł upodobanie w przyrodzie i oglądał a później miętolił w rączkach listki i inne kwiatki.

Nie ma co ukrywać, ale moje wyobrażenia o nauce z dwójką dzieci sprzed ciąży rozmyły się dość szybko. Miało być tak pięknie, że podczas Mieszkowej drzemki Oli będzie pracowała (jeszcze zanim się zrobił upał na dworze) ze mną w spokoju i będziemy sobie realizować jakiś tam mój plan. A jak jest? Mieszko jest o wiele bardziej żywiołowym i wymagającym dzieckiem niż była Oliwka. Jego drzemki to maksymalnie 40min (raz na kilka dni zdarzy mu się spać 2 godziny ale nigdy nie wiem kiedy to będzie). Śpi jak mały zając na miedzy. Życie zweryfikowało moje plany i okazało się że tak się nie da. Przynajmniej na początku, teraz jakoś z tego wychodzimy. Mieszko to bardzo specyficzny chłopaczek. Nie lubi spać na plecach (od urodzenia na brzuszku), nie lubi jeździć we wózku (jedyna dopuszczalna pozycja to na brzuchu w gondoli i budka musi być zdjęta żeby mógł wszystko oglądać - no cóż, jest sensacją na ulicy) w chuście też czuje się nieszczęśliwy jeśli jest zamotany dłużej niż 10-15min.

Zaraz po porodzie dałam nam czas na odnalezienie się w nowej sytuacji i zakładałam 2 góra 3 miesiące przerwy w pracy z Oli. Jednak powrtót do tego co było nie był możliwy i trwało to coraz dłużej. Miałam wyrzuty sumienia, ale trochę je usprawiedliwiałam tym że pracowałyśmy praktycznie do samego rozwiązania ciąży. Jednak w pewnym momencie czułam się tak bardzo sfrustrowana tym że chcę coś Oliwce zorganizować i widzę że ona chce się uczyć ale nie ma jak że popadłam w pewnego rodzaju niemoc. Nie mogłam siedzieć przy komputerze, nie mogłam nic wymyśłić, nic zrobić... po prostu nic! Okropny stan psychiczny i fizyczny o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Im bardziej chciałam tym bardziej nie mogłam nic zrobić i najgorsze było to że trwało to nawet wtedy gdy już Mieszko trochę dał mi luzu. Po przeczytaniu tych wszystkich książek o edukacji dziecka, o wspieraniu rozwoju wiedziałam że każda mijająca minuta to stracony czas, czas w którym moje dzieci mogą się tak wiele nauczyć, w ciągu której mogę tak wiele z nimi zrobić. Jest tyle sfer do rozwijania, tyle do stymulowania i edukowania... za dużo. Pewnie to było jakieś przemęczenie psychiczne i fizyczne, za dużo chciałam na raz, chciałam wrócić do naszego starego sprawdzonego rytmu dnia? Nie wiem.

W pewnym sensie rozwiązaniem okazał się wyjazd na wakacje, zmiana otoczenia, rozmowy z bliskimi i spojrzenie na problem z ich perspektywy. Czasem dobrze jest podzielić się z kimś swoimi wątpliwościami czy problemami bo można dzięku temu spojrzeć na wszystko z innej perspektywy.

Zdumiewające jest to że dzięki tym rozmowom uświadomiłam sobie coś o czym nie pomyślałam i sama nie wpadłabym na to. W tym wszystkim nie chcodziło o brak czasu, o blokadę psychiczną czy jeszcze coś innego... chodziło o mnie. Zapomniałam o sobie. Tyle czasu ile mam Oliwkę mój świat kręci się tylko wokół niej. Wiem, że każy rodzic tak mówi, ale życiowy start Oliwki był bardzo ciężki a wręcz dramatyczny więc wszystkie moje (i nie tylko) siły i myśli były przy niej. Później gdy wróciliśmy do domu walka trwała dalej, tym razem o to żeby wyprowadzić ją z zaległości rozwojowych. W międzyczasie byłam cała dla niej żeby nabrała pewności, żeby poczuła się bezpiecznie i żeby emocjonalnie ją wyprowadzić na prosto. Myślę że się udało. Edukowanie jej sprawiało (i nadal sprawia) mi tyle radości że nie odczuwałam potrzeby np wychodzenia gdzieś samej czy w ogóle zostawiania Oliwki np z moją mamą. To tak trwało i trwało.

Kiedy urodził się Mieszko i wszystko zaczęło się układać inaczej niż mi się wydawało poczułam się przytłoczona i myślę że coś pękło we mnie i do głosu doszły moje potrzeby. Potrzeby tego aby odsapnąć od codzienności (choć na chwilę) żeby naładować akumulatory, zrobić plan na swój rozwój i zadbać o swoje potrzeby. Tego mi było trzeba! Kiedy doszłam do tego (a trochę to trwało i wymagało wielokrotnego przemyślenia) wszelkie blokady puściły, nabrałam siły i pewności w działaniu. Mieszko okazał się trochę wydorośleć, przeszły mu kolki, ząbki się wrżnęły i mogłam zacząć działać. Albo raczej planować :) W ramach dbania o siebie i o swoje potrzeby uruchamiam powoli swoją mini działalność zarobkową, związaną z  temetem okołodziecięcym bo jak inaczej? ;P Mam nadzieję że już wkróce będę miała się czym pochwalić :)

Musiałam sobie ustalić priorytety odnośnie tego co chcę w dzieciach stymulować bo o wszystko sama nie jestem w stanie zadbać. Przestałam kupować poradniki dotyczące rozwoju dzieci bo i tak na półce leży stos nieprzeczytanych... zmieniłam dietę przez co zmieniło się moje samopoczucie (nie, nie jadłam samych fast foodów ;) okazało się że bardzo szkodzi mi gluten i jestem przez niego wiecznie zmęczona i boli mnie głowa).

Zaplanowałam edukację dla Mieszka i dla Oliwki. Od września ruszyliśmy z naszym domowym programem nauczania o którym napiszę innym razem. Powoli wdrażamy go w życie.

Gdzieś w międzyczasie pojawiły się u nas rozmowy o przedszkolu dla Oliwki. Byłam przeciwna temu pomysłowi ale Oli wykazała duże zainteresowanie tym tematem i bardzo chciała więc zapisaliśmy ją do małego, kameralnego przedszkola. Małe grupy, świetne opinie i co najważniejsze cudowna i ciepła przedszkolanka ze znajomością Montessori (choć samo przedszkole nie jest MM). Oli jest zapisana na 5 godzin ale dłużej niż 4 jeszcze nie była. Na początku zostawała bardzo chętnie, później był płacz a teraz znowu chętnie chodzi choć zawsze jest jej smutno bo jak mówi 'ciebie mamo tam nie ma'.
Zobaczymy jak to będzie z tym przedszkolem. Mam nadzieję że trochę pochodzi, choć teraz musi swoje odchorować... tak jak wcześniej wcale nie chorowała tak teraz infekcja za infekcją ;/ Uroki przedszkola.

A mi się marzy dla niej ed. Przeżyłabym zerówkę w tej placówce ale nie wyobrażam jej sobie w pierwszej klasie... zwłaszcza że już za rok będzie objęta obowiązkiem szkolnym.

Morał? Trzeba zadbać najpierw o siebie żeby móc się zatroszczyć o innych. Banał, wiem i wcześniej też niby wiedziałam ale najgorsze jest to żeby zauważyć to że się tego potrzebuje dla siebie :)


P.S. Chwilowo mamy szpital w domu. Oli chora, Mieszko chory i mnie też coś rozkłada ale napisałam co planowałam i teraz będę nadrabiać zalelości w pisaniu tutaj.
Tęskniłam za Wami, no!

P.S. 2 Wszystkich którym nie odpisałam na maile bardzo przepraszam, mam nadzieję że uda mi się wszystko nadrobić wcześniej niż później a w razie czego proszę się przypomnieć :)